مرکز حقوق بشر فلسطین در گزارشی می‎گوید: آوارگی اجباری جمعیت نوار غزه از جمله زنان و محرومیت آنها از سرپناه کافی و پوشاک اولیه، علاوه بر محرومیت از غذا و مراقبت‌های پزشکی کافی، یک عمل نسل‌کشی است. 

براساس گزارش این مرکز، شرایط سخت زمستان بار سنگینی از خشونت و رنج را بر دوش زنان می‌افزاید، زنانی که از آغاز تهاجم ادامه‌دار اسرائیل با شرایط بی‌سابقه‌ای از فشار و مصائب رو‌به‌رو بوده‌اند.

حمله نظامی مداوم رژیم صهیونیستی به نوار غزه تاکنون بیش از ۲ میلیون نفر را آواره کرده است که حدود ۹۰ درصد از کل جمعیت این منطقه را تشکیل می‌دهند و خانواده‌ها را مجبور به مواجهه با زمستان سختی در میان وخامت شرایط انسانی کرده است. زمستان سال گذشته، با وجود شرایط سخت، ساختمان‌هایی برای پناه گرفتن وجود داشت و برخی از آواره‌ها به لطف خانواده‌های میزبان، مدارس، بیمارستان‌ها و ساختمان‌های عمومی توانستند سرپناهی پیدا کنند.

اکنون ۱۵ ماه پس از حمله رژیم صهیونیستی و تخریب گسترده‌تر مناطق مسکونی، از جمله خان یونس، رفح و شمال نوار غزه، صد‌ها هزار فلسطینی با شرایط وخیمی مواجه هستند که با گذشت زمان بدتر می‌شود. بسیاری از آنها بدون سرپناه زندگی می‌کنند، در حالی که برخی دیگر مجبور به ساختن چادر‌های بدوی با استفاده از مواد ساده و کمیاب مانند ورقه‌های پلاستیکی، پارچه‌های پاره شده و تکه‌های چوبی پراکنده شده‌اند.

این چادر‌های بدوی برای مقاومت در برابر باد‌های شدید، باران‌های شدید و سرمای شدید، به ویژه در زمستان سختی که دمای هوا تا ۶ درجه سانتیگراد کاهش می‌یابد، کافی نبود. از آنجایی که آوارگان همچنان به کمبود نیاز‌های اولیه مانند آب، غذا و سرپناه گرم ادامه می‌دهند، زندگی آنها به طور فزاینده‌ای به دلیل سرمای شدید و شیوع بیماری‌های عفونی که بحران‌های انسانی آنها را عمیق‌تر می‌کند، به اضافه بمباران‌های مداوم تهدید می‌شود. زمستان تاکنون منجر به مرگ ۸ نفر شده است که بیشتر آنها کودک هستند.

وخامت وضعیت زیرساخت‌ها و سیستم بهداشتی و بدتر شدن فاجعه انسانی

نوار غزه به دلیل تخریب سیستماتیک زیرساخت ها، قطع برق و کمبود شدید سوخت ناشی از محاصره شدید و تهاجم مداوم رژیم صهیونیستی تقریباً به طور کامل توانایی خود را در مدیریت فاضلاب از دست داده است. این امر منجر به سرازیر شدن فاضلاب به خیابان‌ها و جابه‌جایی محل‌ها در طول باران‌های زمستانی شده و باعث آلودگی جدی منابع آبی می‌شود که ساکنان برای نوشیدن و استفاده روزانه به آن متکی هستند.

در عین حال، این وضعیت همزمان با سوء تغذیه و ازدحام بیش از حد شدید ناشی از افزایش جابجایی اجباری و از دست دادن خانه‌ها است که خطر شیوع بیماری‌های عفونی را افزایش می‌دهد. از سوی دیگر، خانواده‌های غزه برای گرم کردن خانه‌های خود به برق، گاز یا سوخت متکی هستند، اما با قطعی برق و کمبود شدید سوخت به دلیل محاصره اسرائیل، آوارگان مجبور به استفاده از وسایل ابتدایی مانند روشن کردن هیزم هستند. 

در مقابل، سیستم بهداشتی در غزه تقریباً از فروپاشی کامل رنج می‌برد، در نتیجه حمله به بیمارستان ها، ۲۳ بیمارستان از ۳۸ بیمارستان دولتی و خصوصی از کار افتاده‌اند و تنها ۱۷ بیمارستان تا حدی فعال هستند. ۸۰ مرکز از ۹۰ مرکز بهداشتی از کار افتاده بودند که باعث توقف تقریباً کامل در توانایی ارائه مراقبت‌های پزشکی می‌شود. این بحران‌های درهم تنیده جان مردم غزه را تهدید می‌کند و رنج آنها را درپی تهاجم نظامی مداوم و عدم تبعیت از تصمیم‌های دیوان بین‌المللی دادگستری که مستلزم آتش‌بس فوری است، عمیق‌تر می‌کند.

نبود پتو و لباس زمستانی با توجه به محاصره شدید غزه

مردم غزه در حال تحمل زمستانی تلخ در شرایط سخت هستند. آنچه در بازار‌ها موجود است با قیمت‌های گزاف و با نرخی بیش از ۵۰ دلار فروخته می‌شود که فراتر از توان آواره هاست که تقریباً از کمبود منابع درآمد رنج می‌برند.

با وجود آماده‌بودن کیت‌های ایزوله، چادر‌ها و کیت‌های رختخواب در انبار‌ها و مبادی ورودی، اما اسرائیل محدودیت‌های شدیدی در دسترسی آوارگان به آنها اعمال کرده است.

زمستان بار اضافی بر دوش زنان در نوار غزه

براساس گزارش مرکز مذکور، زنان آواره در نوار غزه در شرایط غیرانسانی زمستان با چالش‌های پیچیده و سختی زندگی می‌کنند، زیرا فشار‌های روحی و روانی با فشار‌های جسمی که با آنها رو‌به‌رو هستند ترکیب می‌شود و زندگی آنها را تلخ‌تر می‌کند.

در غیاب وسایل گرمایش ایمن، تأثیر هوای سرد به میزان قابل توجهی بر زنان باردار و شیرده افزایش می‌یابد که ممکن است به دلیل سرمای شدید دچار مشکلات سلامتی شوند. همچنین زنان مسن یا کسانی که از بیماری‌های مزمن رنج می‌برند، به دلیل کمبود و قیمت بالای دارو‌های ناشی از محاصره اسرائیل، بیشتر احتمال دارد که سلامتشان بدتر شود.

نجاح ابراهیم، ۶۲ ساله، مادر شش فرزند، می‎گوید: از لخته شدن خون در دست و پای چپم رنج می‌برم و حرکتم را محدود می‌کند، علاوه بر اینها ابتلای من به سرطان است که یک سال است درمان آن را متوقف کردم.

وی با بیان اینکه نیرو‌های اشغالگر من و فرزندانم را مجبور کردند که خانه‌ام را در بیت لاهیا تخلیه کنیم، بدون اینکه اجازه بدهند هیچ یک از وسایلمان را ببریم، اظهار کرد: با ویلچر فرسوده بیرون رفتم و با سختی به راهم ادامه دادم تا اینکه به اردوگاه آوارگان در یرموک در شهر غزه رسیدیم. آنجا مجبور شدیم یک چادر نایلونی کوچک برپا کنیم. اکنون با ۲۰ نفر در چادری فرسوده زندگی می‌کنم که نه در برابر سرمای شدید و نه باران شدید محافظت می‌کند.

به گفته ابراهیم، سرما بدن نحیف مرا ضعیف کرده و پلاتین موجود در پاهایم درد مرا دو چندان می‌کند، به دلیل ضعف ایمنی دچار سرماخوردگی‌های مکرر می‌شوم و هیچ داروی رایگان یا ارزانی مانند گذشته وجود ندارد. این وضعیت سخت زندگی من را تهدید می‌کند.

انتهای پیام/