گاز اشک‌آور، ابزار ضدشورش و بولدوزر؛ مقام‌های فرانسه از هر ۳ این ابزار‌ها در آوریل ۲۰۱۶ برای تخریب اردوگاه پناهجویان در منطقه کاله در شمال فرانسه استفاده کردند. 

مهاجران ساکن در این اردوگاه با اعتصاب غذا به تصمیم برای اخراج از خانه‌هایشان اعتراض کردند. دولت فرانسه پافشاری می‌کرد که پناهجویان را از این منطقه اخراج کند. برخی سازمان‌های غیردولتی می‌گویند که ۳ هزار پناهجو در این طرح اخراج شدند.

اما بحران در این منطقه همچنان ادامه دارد. روشن کردن واقعیت‌ها در کاله برای آشکار کردن ریاکاری سیاست‌گذاران فرانسوی بسیار مهم است. 

با اینکه در سال ۲۰۲۴ هستیم، اما کاله همچنان جایگاه خود را به‌عنوان میزبان محله‌های زاغه‌نشین برای مهاجرانی که امیدوارند فرانسه را ترک کنند، حفظ می‌کند. فاجعه انسانی که مقام‌های فرانسوی ادعا کردند در سال ۲۰۱۶ حل کرده‌اند همچنان یک مسئله حل‌نشده است.

میراث و واقعیت هولناک کاله

کاله، شهری در مرز شمالی فرانسه با جمعیتی حدود ۷۵ هزار نفر، فاصله تقریبا مساوی از لندن و پاریس دارد.

کاله با وجود نزدیکی به پایتخت‌های فرانسه و انگلیس، مدت طولانی است که پایگاه فاجعه انسانی و ظلم برای جوامع مهاجر بوده و به‌عنوان نقطه شروعی برای مهاجرانی عمل می‌کند که امیدوارند از قاره اروپا به‌سمت انگلیس سفر کنند. 

اصطلاح «جنگل» ازسوی مهاجران در منطقه استفاده می‌شود تا توجه را به رفتاری که با آنها می‌شود جلب کند، برای نشان دادن اینکه با آنها غیرانسانی رفتار می‌شود.

جمعیت مهاجر در کاله از زمان برچیده شدن اردوگاه در سال ۲۰۱۶ در ظاهر کاهش یافته و در اوایل سال ۲۰۲۴ به حدود هزار نفر رسیده است. با این حال، با توجه به اینکه هیچ اقامتگاه رسمی برای مهاجران در منطقه وجود ندارد، ردیابی دقیق تعداد مهاجران غیرممکن است.

مهاجران در سرتاسر شهر‌های کاله و دانکرک پراکنده می‌مانند، زیرا مقام‌های فرانسوی به‌طور منظم عسیاست‌های ضدمهاجرتی خود را در منطقه اجرا می‌کنند تا از تجمع دوباره جمعیت زیادی از مهاجران جلوگیری کنند.

این طرح‌ها که مهاجران را از کاله خارج و در مناطق مختلف در سراسر فرانسه قرار می‌دهند، مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرند.

کارشناسان می‌گویند که دور نگه داشتن مهاجران از کاله به‌طور دائم امکان‌پذیر نبوده و سوءاستفاده و جابجایی اجباری آنها راه‌حل مناسبی نیست.

فرانسه بحرانی را ایجاد کرده که پیش از این در قاره اروپا دیده نشده بود و به‌عنوان نمونه از نادیده گرفتن حقوق مهاجران در سراسر این قاره است.

بی‌توجهی فرانسه به مهاجران

رسانه‌ها تابستان گذشته تصویری از پلیس فرانسه را که در سواحل در کاله مستقر شده بودند، منتشر کردند. در پس‌زمینه تصویر، یک قایق بادی حامل مهاجران در فاصله‌ای از ساحل دیده می‌شد.

پلیس فرانسه، مسلح به تجهیزات ضدشورش، در خط ساحلی دیده شده بود. این تصویر نشان‌دهنده یک موضوع مهم بود: بی‌توجهی به مهاجران. در همین حال، یک موضوع بزرگ‌تر درمورد شکست دولت فرانسه در رسیدگی به درخواست‌های پناهندگی فزاینده یا آغاز رسیدگی به مهاجران بی‌شماری که در سراسر شمال فرانسه در فلاکت زندگی می‌کنند، وجود دارد. 

در کاله هیچ پناهگاه دولتی دائمی مانند پناهگاه‌های منطقه ایل‌دوفرانس (جایی که پاریس در آن قرار دارد) وجود ندارد.

• بیشتر بخوانید:
• رشد بحران مرگ‌های دریایی مهاجران از یونان تا تونس
• مرگ ۴ مهاجر بر اثر تراژدی دریایی در آب‌های یونان

براساس آمارها، در سرتاسر فرانسه تنها برای حدود ۱۰۰ هزار نفر در انتظار تصمیمات پناهندگی محل اقامت وجود دارد. زمان رسیدگی به درخواست‌های پناهندگی به‌طور متوسط ۶ ماه طول می‌کشد.

مقام‌های فرانسوی به‌جای بررسی گزینه‌های پناهگاه‌های دائمی در منطقه‌ای که مهاجران مجبور به اقامت در آن هستند، استراتژی برچیدن نظام‌مند چادرنشینی یا سایر راه‌حل‌های سرپناه موقتی را که ازسوی مهاجران به‌کار می‌رود، در پیش گرفته‌اند.

تنها یک بار یک پناهگاه موقت رسمی ازسوی پزشکان بدون مرز در پاسخ به شرایط سخت زمستانی در کاله ساخته شد.

واقعیت رایج‌تر در کاله اسکان موقت و آسیب‌پذیری است که مقام‌های فرانسوی آن را غیرقانونی می‌دانند. تخریب پناهگاه‌های مهاجران برای پلیس فرانسه در منطقه به موضوعی عادی تبدیل شده است.

با این حال، این اقدام‌ها تنها نمایانگر این است که مقام‌های فرانسوی در حال انجام اقدام‌هایی برای راحت کردن کار خود هستند؛ در هر صورت، منظم بودن تخریب اقامتگاه‌های موقت مهاجران در کاله شرایط بشردوستانه را بدتر می‌کند.

فراتر از تخریب خانه‌های مهاجران، مقام‌های شهر کاله نیز به‌طور مداوم در کار سازمان‌های غیردولتی در منطقه که به جوامع مهاجر امدادرسانی می‌کنند، دخالت می‌کنند.

دادگاه فرانسه در سال ۲۰۲۰ سازمان‌هایی را که به‌طور مستقیم به دولت وابسته نیستند، از توزیع غذا یا آب برای مهاجران در کاله منع کرد. 

مهاجران در کاله همچنین مجبور هستند که به حاشیه‌های منطقه بروند تا از مواجهه با مقام‌هایی که در مناطق مرکزی (به ویژه آنهایی که نزدیک گذرگاه‌های مرزی) گشت می‌زنند، دوری کنند.

فراتر از محدودیت رفت‌وآمد، جمعیت مهاجر در این منطقه همچنین شاهد اختلال در تامین آب و غذای خود هستند. این نقض مستقیم حقوق اولیه انسانی آنها است.

انتهای پیام/