سازمان ملل براساس قطعنامه شماره ۲۳۷/۴۷ که در ۲۰ سپتامبر سال ۱۹۹۳ تصویب شد، ۱۵ می (۲۵ اردیبهشت) را روز جهانی خانواده اعلام کرد. 

هر ساله این روز به عنوان روز جهانی خانواده در کشور‌های مختلف گرامی داشته می‌شود.

ابراهیم کیمیایی دوین، کارشناس امور سیاسی در یادداشتی برای میزان، به بررسی این روز در سایه ۲۳ هزار قربانی ترور در ایران پرداخت.

متن یادداشت کیمیایی دوین به شرح زیر است:

روز جهانی خانواده همچون بزنگاهی شیرین، یادآور این نکته است که این کوچیک‌ترین و در عین حال قدرتمندترین واحد اجتماع، چقدر در پرورش انسان و دنیای ما نقش دارد. این روز که هر سال در ۱۵ می میلادی جشن گرفته می‌شود، یک جشن تقویمی صرف برای تکریمِ نهاد خانواده در سراسر دنیا، از اقلیم‌های شمالی گرفته تا روستا‌های آفریقا نیست؛ بلکه فرصتی برای فکر کردن به این موضوع است که چطور می‌توان دنیایی ساخت که در آن هر خانواده، فارغ از رنگ، نژاد و فرهنگ، بتواند در آرامش و امنیت زیست کند. خانواده اولین مدرسه‌ای است که عشق، جامعه‌پذیری، احترام و انسان دوستی را به ما می‌آموزد و در آن فرصت می‌یابیم تا مهربانی، عدالت و مسئولیت‌پذیری را تمرین کنیم. وقتی پدر و مادر به فرزندانشان احترام می‌گذارند، وقتی خواهران و برادران یاد می‌گیرند اختلاف نظر را بدون خشونت حل کنند، در واقع در تلاشند تا فرهنگ صلح و برابری را تمرین کنند.

سازمان ملل می‌داند که اگر قرار است دنیا جای بهتری شود، باید از همین واحد‌های کوچک شروع کرد. بدین منظور برنامه‌هایی مثل مبارزه با فقر کودکان، حمایت از مادران سرپرست خانوار و جلوگیری از کار اجباری کودکان را در دستورکار قرار می‌دهد و سعی می‌کند با سیاست‌گذاری‌های جهانی، از خانواده‌های آسیب‌پذیر حمایت کند، دسترسی به آموزش و بهداشت را بهبود و تبعیض را کاهش بخشد. زیرا واقف است نابودی هر خانواده، یعنی فروریختن بخشی از بنیان‌های حقوق بشر. پس بیراه نیست اگر اذعان کنیم حقوق بشر از همین‌جا شروع می‌شود؛ از حق یک کودک برای زندگی در آغوش پر مهر خانواده تا حق پدر و مادر برای تماشای بالندگی و موفقیت فرزندش.

این روز به ما می‌آموزد که خانواده، یک ارزش جهانی است و حفظ آن وظیفه همه ماست. با این تفاسیر شاید ۱۵ می فقط یک روز نباشد؛ بلکه یک شروع باشد برای آنکه هرروزمان را به خانواده اختصاص دهیم؛ نه فقط خانواده‌ای که در خانه منتظر ماست، بلکه خانواده‌ای بزرگتر به نام «انسانیت». شاید خانواده‌هایی که فرزندانشان را در عملیات‌های تروریستی از دست داده‌اند، دردناکترین تصویر از فروپاشی این خانواده «انسانیت» باشند، زیرا که تروریسم نه‌تنها جان انسان‌ها را می‌گیرد، بلکه بنیان خانواده‌ها را نیز متلاشی می‌کند.

خانواده‌هایی که نه به خواست خود، بلکه به دلیل کینه‌توزی گروه‌های تروریستی، ناچار به زندگی با غم از دست دادن عزیزانشان هستند. آمار تکاندهنده است: مستند به دایرهالمعارف قربانیان ایرانی تروریسم، بیش از ۲۳ هزار شهید ترور در ایران وجود دارد که هر کدام داستان یک خانواده داغ‌دیده را روایت می‌کنند. این اعداد خشک و بی‌روح نیستند؛ پشت هر رقم، مادری است که سال‌هاست منتظر بازگشت فرزندش مانده، پدری که چشم انتظار دیدار یگانه فرزندش خاک شده، و خواهر و برادری که کودکی خود را در حسرت بازی با عزیزی از دست رفته سپری کرده‌اند. تروریسم فقط یک عمل نیست، یک زنجیره از درد است که سال‌ها ادامه پیدا می‌کند. در میان ۲۳ هزار شهید ترور در ایران، داستان‌هایی وجود دارد که قلب هر انسان آزاده‌ای را به درد می‌آورد؛ خانواده‌هایی که تمام اعضایشان در یک عملیات تروریستی قتل‌عام شدند، یا بازماندگانی که در یک لحظه تمام عزیزان خود را از دست دادند و یک‌تنه با دنیایی از درد تنها ماندند. 

اما چرا این خانواده‌ها در روز جهانی خانواده اهمیت ویژه دارند؟ زیرا آنها یادآور زنده‌ای هستند که صلح جهانی چقدر شکننده و سراب آلود است. این ۲۳ هزار شهید نه‌تنها قربانی تروریسم، بلکه قربانی سیاست‌های دوگانه‌ای هستند که تروریست‌ها را در پشت مرز‌های امن خود پناه می‌دهند. روز جهانی خانواده باید روز افشای این ریاکاری‌ها باشد؛ روزی که جهان به یاد بیاورد خانواده‌های ایرانی چطور قربانی بازی‌های سیاسی قدرت‌های بین‌المللی شده‌اند. به یاد بیاورد چگونه دولت‌های غربی به‌ویژه فرانسه، انگلیس و آمریکا با اعطای اقامت، حمایت مالی، قضایی و سیاسی به گروه‌های تروریستی مانند کومله، دموکرات و منافقین، نه‌تنها به نقض نظام‌مند حقوق بشر دامن زده‌اند، بلکه از این گروه‌ها به‌عنوان ابزار فشار علیه جمهوری اسلامی ایران استفاده می‌کنند. این در حالی است که همین دولت‌ها شعار مبارزه با تروریسم سر می‌دهند، اما با پناه دادن به تروریست‌هایی که دستشان به خون هزاران شهروند بی‌گناه ایرانی آلوده است، ثابت می‌کنند که حقوق بشر برایشان تنها بهانه‌ای سیاسی است.

جامعه جهانی باید صدای این خانواده‌ها باشد؛ نه فقط با یک دقیقه سکوت، بلکه با اقدام‌هایی ملموس؛ چون این خانواده‌ها هستند که سخت‌ترین آزمون را پس داده‌اند؛ روز جهانی خانواده فرصتی است تا جهان فریاد آنها را بشنود.

سازمان ملل به‌عنوان نهادی که مدعی حمایت از حقوق بشر است، نمی‌تواند در قبال این فاجعه انسانی سکوت کند بلکه باید با تشکیل کمیته‌ای ویژه، به بررسی دقیق پرونده‌های ترور و پیگیری حقوقی آن بپردازد، زیرا تا وقتی که تروریست‌ها در اروپا و آمریکا پناه دارند، خانواده‌های قربانی هرگز به عدالت دست نخواهند یافت. از طرفی ایجاد صندوق‌های بین‌المللی برای حمایت از خانواده‌های شهدای ترور می‌تواند گامی عملی در راستای تحقق عدالت باشد؛ زیرا عدالت فقط مجازات مجرمان نیست، بلکه التیام زخم‌های بازماندگان نیز هست.

سزاوار است که در روز جهانی خانواده این پرسش مطرح شود: آیا جهان به راستی به ارزش خانواده باور دارد؟ اگر پاسخ مثبت است، پس چرخه حمایت از تروریسم باید شکسته شود؛ تروریسمی که دشمن شماره یک خانواده‌ها و حقوق بشر است و این است معنای واقعی «خانواده جهانی»؛ وقتی درد دیگران را درد خود بدانیم و برای محافظت از آن، دست به دست هم دهیم. 

در روز جهانی خانواده باید گفت که حمایت از تروریست‌ها تحت هر عنوانی جنایت است. خانواده‌های ایرانی حق دارند بدانند چرا قاتلان ۲۳ هزار نفر از عزیزانشان در پاریس و لندن آزادانه زندگی می‌کنند؟ و چرا رسانه‌های غربی از گفتن حقایق درباره ترور‌های خونین گروهک‌های تروریستی خودداری می‌کنند؟ 

انتهای پیام/