شغل دوم و سوم تنها راه بقای کارگران شد - حمایت آنلاین

افزایش شکاف میان دستمزدها و هزینه‌های زندگی، اصلی‌ترین دلیل گرایش کارگران به چندشغله شدن است. بر اساس آمارهای رسمی، حداقل دستمزد کارگران تنها بخشی از هزینه‌های خانوار را پوشش می‌دهد. عواملی مانند نبود امنیت شغلی، تأخیر در پرداخت حقوق، و هزینه‌های بالای مسکن و درمان، کارگران را به یافتن مشاغل دوم یا سوم سوق داده است.

حمید حاجی‌اسماعیلی، فعال کارگری، می‌گوید: «حدود ۶۰ درصد کارگران به دلیل بحران اقتصادی، تورم و گرانی به مشاغل دوم یا سوم روی آورده‌اند.» او تأکید می‌کند که کاهش روزانه قدرت خرید و ناتوانی سیاست‌گذاران در تنظیم دستمزدها متناسب با تورم، کارگران را به سمت فعالیت‌های غیررسمی مانند رانندگی در تاکسی‌های اینترنتی، دست‌فروشی یا دلالی کشانده است.

مشاغل کاذب؛ درآمد ناچیز، هزینه‌های سنگین

بسیاری از کارگران در مشاغل غیررسمی مانند دست‌فروشی، رانندگی آنلاین یا کارهای فصلی مشغول می‌شوند. این مشاغل، اگرچه درآمدی حداقلی فراهم می‌کنند، اما به دلیل نبود بیمه، امنیت شغلی پایین و فشار جسمی و روانی بالا، کیفیت زندگی کارگران را به شدت کاهش می‌دهند. ساعات کاری طولانی، محرومیت از استراحت و دوری از خانواده، سلامت جسمی و روحی کارگران را تهدید می‌کند.

پیامدهای چندشغله شدن؛ از فرسودگی تا اختلال در بازار کار

چندشغله بودن نه‌تنها بازدهی کارگران را کاهش می‌دهد، بلکه پیامدهای اجتماعی گسترده‌ای نیز دارد. کارگران چندشغله فرصت کمتری برای زندگی خانوادگی و استراحت دارند، که این امر به فرسودگی جسمی و روانی منجر می‌شود. همچنین، گسترش مشاغل غیررسمی می‌تواند فرصت‌های شغلی پایدار را تضعیف کرده و تعادل بازار کار را بر هم بزند.

راهکارهایی برای کاهش چندشغله شدن

کارشناسان معتقدند که برای کاهش این معضل، باید دستمزدها متناسب با نرخ تورم و هزینه‌های واقعی زندگی تنظیم شوند. ایجاد مشاغل پایدار و باکیفیت، ارائه حمایت‌های بیمه‌ای و رفاهی، و اجرای طرح‌های حمایتی مانند یارانه‌ها و تسهیلات ارزان‌قیمت می‌تواند فشار اقتصادی بر کارگران را کاهش دهد. همچنین، برنامه‌های سلامت جسمی و روانی می‌توانند اثرات منفی چندشغله شدن را تعدیل کنند.

لزوم اصلاحات ساختاری برای آینده‌ای پایدار

چندشغله شدن کارگران، اگرچه پاسخی به نیازهای فوری اقتصادی است، اما نباید به یک رویه دائمی تبدیل شود. اصلاح دستمزدها، بهبود شرایط شغلی و ایجاد فرصت‌های شغلی پایدار، کلید حل این معضل است. این اقدامات نه‌تنها زندگی کارگران را بهبود می‌بخشد، بلکه به نفع کل جامعه خواهد بود.