۱۲ آوریل (۲۳ فروردین) به‌عنوان روز جهانی کودکان در خیابان معرفی شده است تا آگاهی‌ها درباره این افراد به‌شدت آسیب‌پذیر افزایش پیدا کند.

روز جهانی کودکان خیابانی نخستین بار در سال ۲۰۱۱ توسط کنسرسیوم برای کودکان خیابانی، شبکه جهانی سازمان‌هایی که برای ترویج و حمایت از حقوق کودکان خیابانی تلاش می‌کنند، راه‌اندازی شد.

این روز برای افزایش آگاهی در مورد میلیون‌ها کودک در سراسر جهان که در خیابان‌ها زندگی و کار می‌کنند و اغلب با فقر شدید، خشونت و استثمار مواجه هستند، ایجاد شد.

روز جهانی کودکان خیابانی هر ساله در ۱۲ آوریل، مصادف با سالگرد نخستین مجمع عمومی سازمان ملل در مورد کودکان در سال ۱۹۵۵ برگزار می‌شود.

این مجمع حقوق و نیاز‌های کودکان در سراسر جهان را به رسمیت شناخت و از دولت‌ها خواست تا برای حمایت از آن‌ها اقدام کنند.

روز جهانی کودکان خیابانی از زمان آغاز به‌کار به افزایش آگاهی در مورد چالش‌های پیش روی کودکان خیابانی و ترویج نیاز به حمایت بیشتر از این کودکان آسیب‌پذیر کمک کرده است.

کودکان خیابانی که شمار آن‌ها در جهان حدود ۱۵۰ میلیون نفر برآورد شده است، در خیابان‌ها زندگی و کار می‌کنند و با فقر شدید، خشونت و استثمار مواجه هستند؛ این کودکان اغلب به نیاز‌های ضروری مانند غذا، سرپناه، مراقبت‌های بهداشتی و آموزش دسترسی ندارند و در معرض خطر آزار جسمی و روحی قرار دارند.

صندوق بین‌المللی کودکان سازمان ملل (یونیسف) کودکان خیابانی را به سه دسته کلی تقسیم کرده است:

کودکانی که در خیابان کار می‌کنند: آن‌ها کودکانی هستند که بیشتر وقت خود را در خیابان‌ها می‌گذرانند و از خودشان مراقبت می‌کنند، اما به‌طور منظم به خانه باز می‌گردند.

کودکانی که خانواده‌هایشان در خیابان هستند: همان‌طور که از عنوان پیداست، کودکانی هستند که همراه با خانواده خود در خیابان زندگی می‌کنند.

کودکانی که در خیابان زندگی می‌کنند: آن‌ها کودکانی هستند که از خانواده خود فرار کرده‌اند و در خیابان زندگی می‌کنند.

ازجمله دلایل زندگی کودکان در خیابان به شرح زیر است:

فقر: فقر یکی از عوامل اصلی سرازیر شدن کودکان در خیابان است؛ خانواده‌هایی که در فقر به سر می‌برند ممکن است نتوانند مایحتاج اولیه مانند غذا، سرپناه و آموزش را تامین کنند، موضوعی که می‌تواند کودکان را مجبور کند برای تامین مخارج خود به خیابان‌ها بروند.

فروپاشی خانواده: فروپاشی خانواده، مانند طلاق، جدایی یا مرگ والدین، می‌تواند فرزندان را در معرض آسیب‌پذیری در خیابان قرار دهد؛ کودکان ممکن است از خانه فرار کنند یا توسط خانواده رها شوند و برای آن‌ها چاره‌ای جز زندگی و کار در خیابان باقی نماند.

عدم دسترسی به آموزش: کودکانی که به آموزش دسترسی ندارند در معرض خطر قرار گرفتن در خیابان هستند؛ بدون تحصیل، ممکن است نتوانند کار پیدا کنند یا مهارت‌های مورد نیاز برای امرار معاش را داشته باشند.

تعارض و آوارگی: تعارض و آوارگی می‌تواند کودکان را مجبور به فرار از خانه و اجتماع خود کند و آن‌ها را در برابر خیابان‌ها آسیب‌پذیر کند؛ کودکان همچنین ممکن است در زمان درگیری از خانواده خود جدا شوند و آن‌ها را آسیب‌پذیرتر کند.

تبعیض: تبعیض باعث آسیب‌پذیری بیشتر کودکان در خیابان‌ها می‌شود؛ تبعیض می‌تواند دسترسی به آموزش، مراقبت‌های بهداشتی و دیگر فرصت‌ها را محدود کند و کودکان را مجبور به حضور در خیابان‌ها کند.

کودکان خیابانی از حقوق زیر برخوردار هستند:

حق آموزش: هر کودکی حق آموزش دارد، ازجمله دسترسی به آموزش ابتدایی و متوسطه با کیفیت، آموزش حرفه‌ای و مهارت‌های زندگی.

حق برخورداری از مراقبت‌های بهداشتی: هر کودکی حق برخورداری از خدمات مراقبت‌های بهداشتی، حق مراقبت‌های اولیه و درمانی، ایمن‌سازی و درمان بیماری و آسیب را دارد.

حق مشارکت: هر کودکی حق دارد در تصمیم‌هایی که بر زندگی آن‌ها تاثیر می‌گذارد، مشارکت داشته باشد.

حق عدم تبعیض: هر کودکی حق دارد به‌طور برابر و بدون تبعیض با او رفتار شود.

حق حمایت: هر کودکی حق دارد در برابر استثمار، سوءاستفاده، بی‌توجهی و خشونت، ازجمله محافظت در برابر قاچاق انسان و کار اجباری، محافظت شود.

حق داشتن خانواده: هر کودکی حق دارد خانواده داشته باشد و از جدایی از خانواده محافظت شود، مگر در مواردی که برای مصلحت او ضروری باشد.

حق زندگی: هر کودکی حق دارد در محیطی امن و سالم زندگی و رشد کند.

انتهای پیام/