جوان در یادداشتی نوشت: عمده گروه‌های سنی را شامل می‌شود، به‌طوری‌که براساس آمار انجمن مددکاری اجتماعی در سال ۱۴۰۰، بیش از ۴۰ درصد آمار مربوط به گروه‌های سنی ۳۰ تا ۴۹ سال، ۳۲ درصد ۱۸ تا ۲۹ سال و کمتر از ۱۰ درصد هم جمعیت زیر ۱۸ سال بوده است. جمعیت بالای ۶۰ سال هم ۶/۸ درصد از مرتکبان را شامل شده است. در بین این افراد ۸ درصد افراد دارای تحصیلات لیسانس و بالاتر، ۲۳ درصد دیپلم، حدود ۱۱ درصد دبیرستان و تحصیلات راهنمایی حدود ۲۶ درصد، تحصیلات ابتدایی ۱۸ درصد و بی‌سواد کمتر از ۱۰ سهم داشته‌اند.

گزارش‌ها در این‌باره نشان می‌دهد کشور ما بین ۱۸۰ کشور جهان در جایگاه ۱۳۰ قرار دارد که این رتبه‌بندی به ازای هر یکصد هزار نفر ۲/۵ نفر بوده که این شاخص در حال حاضر ۴/۷ نفر به ازای ۱۰۰ هزار نفر رسیده است.

بررسی خبر‌هایی که ما با در نظر گرفتن ملاحظات بسیاری گاه از انتشار آن پرهیز می‌کنیم هم نشان می‌دهد عمده افراد با حلق‌آویز کردن، خوردن قرص، سقوط از بلندی یا شلیک گلوله به زندگی خود پایان می‌دهند.

دنبال کردن جزئیات خبر‌های خودکشی افراد مشهور از جمله هنرمندان و ورزشکاران هم می‌تواند منجر به افزایش آمار خودکشی شود. با این حال ساختار قانونی کشور تلاش می‌کند جزئیات حادثه‌ای که منجر به خودکشی این افراد می‌شود به رسانه‌ها راه پیدا نکند.

کیومرث پوراحمد، فیلمساز مشهور از جمله هنرمندانی بود که فروردین‌ماه سال گذشته خبر خودکشی او به همراه عکسی از حادثه منتشر شد. با این حال دادستان تلاش کرد به دلیل آسیب‌هایی که می‌تواند به همراه داشته باشد، انگیزه‌ای که منجر به بروز این رفتار پرخطر شد سربه‌مهر بماند. اینکه فردی مشهور دست به این رفتار پرخطر بزند، ممکن است انگیزه‌ای شود که افراد در معرض خطر نیز این عمل را توجیه کنند و بخواهند به زندگی خود پایان دهند.

به عنوان مثال پس از اعلام خبر خودکشی رابین ویلیامز، بازیگر سرشناس هالیوود که سال ۲۰۱۴ اتفاق افتاد، مشخص شد در پنج ماه بعد از حادثه، میزان خودکشی ۱۰ درصد بیشتر از پیش‌بینی‌های احتمالی بود. بدون تردید تحلیل رسانه‌ای وضعیت خودکشی بدون در نظر گرفتن شرایط اقتصادی، اجتماعی، سلامت روانی و سیاسی نمی‌تواند تحلیل درستی باشد، چراکه بیمارانی که اینگونه به خودشان آسیب می‌رسانند، این کار را در اثر فشار‌های روانی و اجتماعی انجام می‌دهند.