به گزارش وب‌سایت ستاد حقوق بشر، سامان نیازی، کارشناس مسائل بین‌الملل و فعال حقوق بشر در یادداشتی با عنوان «تحریم؛ سلاحی بی‌صدا و مخرب علیه مردم ایران» به تبیین آثار مخرب تحریم‌های آمریکا و اروپا علیه مردم ایران پرداخت.

متن این یادداشت به شرح زیر است: 

تحریم از ابتدا به عنوان ابزار سیاست بین‌المللی و با هدف جلوگیری از درگیری نظامی که در ابعاد وسیع، زندگی انسانی را تخریب و حقوق او را تضییع می‌کرد، پیش بینی شد. لیکن اکنون به ابزاری ضد توسعه تبدیل شده است که می‌توان آن را زیربنایی‌ترین حق بشری تلقی کرد.

کشور‌های غربی و آمریکا، علاقمندان اعمال تحریم هستند و تلاش می‌کنند تحریم‌ها را با صلح مرتبط کنند. حال اینکه نه تنها جایگزین جنگ نیست که اتفاقا شهروندان عادی و حتی گروه‌های خاص مانند کودکان، زنان، بیماران خاص و مراکز علمی که تعامل علمی آنها با سایر مراکز علمی، ذیل تحریم‌های ضد انسانی قطع می‌شود، متضررین واقعی تحریم هستند و می‌توان گفت تحریم، سلاحی بی صدا و ناجوانمردانه است که حتی کنوانسیون‌های چهارگانه ژنو را هم دور می‌زند تا با خیال راحت بدون استثناء، همه ابناء بشر در محدوده سرزمینی هدف خود را با سلاح تحریم مجازات کند و این نقض اصل جوانمردی به عنوان ستون فقرات اصول و قواعد حقوق بشردوستانه است.

تحریم ایران توسط اروپا و آمریکا، تلاشی برای عدم توسعه یافتگی و پیشرفت یک ملت است که طیف وسیعی از حقوق بنیادین ملت ایران ذیل آن نقض می‌شود و کشوری با استعداد‌های انسانی فراوان و منابع متنوع مادی که ابزار جهش هستند، با مشقت مضاعف و سختی غیر متعارف باید پیشرفت خود را نشان گذاری کند، حال اینکه مقرربود جامعه جهانی از پیشرفت‌های علمی و مادی یکدیگر بهره‌مند شوند، اما خلاف این توافق‌های بین المللی و انسانی، مانعی به نام تحریم را بر سر راه یک ملت و نظام سیاسی مستقل قرار می‌دهند تا بتوانند استثمار واستعمار فرهنگی، اقتصادی و سیاسی خود را به بهانه جایگزین مسالمت آمیز جنگ و به نام تحریم تحمیل کنند.

آمریکا، شاگرد اول مکتب ضد بشری تحریم و به عنوان کاربر فعال تحریم‌ها و اقدام‌های محدود کننده است، به گونه‌ای که بخشی از هویت او در جهان است و اتحادیه اروپا نیز پیرو و راهرو او در جایگاه دوم قرار دارد.

استفاده از تحریم علیه کشورها، افراد، سازمان‌ها و شرکت‌ها آن قدر به شکل افراطی مورد استفاده واقع شده است که از کارکرد تعریفی آن به عنوان پایان دهنده جنگ‌ها، خود، ماهیت واقعی جنگ با تخریب همه جانبه گرفته است.‌

می‌توان ماهیت تخریبی آن را در گزارش خانم النا دوهان گزارشگر ویژه تحریم‌ها مورد استناد قرار داد که وضعیت بیماران پروانه‌ای و تاثیر تحریم بر بیماران خاص را نقض حقوق بشردوستانه تلقی کرده است که مثال گویای جنگ تحریم است.

بله، جنگی در ظاهر نیست، اما باسلاح تحریم که با مرکب و کاغذ علیه انسان‌های بی‌دفاع استفاده می‌شود، آثار یک جنگ ناجوانمردانه جاری است و اساسا اعمال تحریم به یک چالش جدی در حقوق بین‌الملل تبدیل شده است.

در چند دهه اخیر تعداد زیادی از کشورها، دولت‌ها، شرکت‌ها، افراد و گروه‌ها تحت سیاست تحریم به عنوان یک ابزار سیاسی قرار گرفته‌اند که هم گرایی و صلح را به عنوان یکی از اهداف حقوق بشر جهانی مورد تهدید جدی قرار داده است و بخشی از جهان را برای اهداف بخشی دیگر که انحصارطلبانه، برابری بیشتری را برای خود طالبند، فقیرتر می‌کند.

ایران علی رغم اینکه یک تابع و بازیگر مطلوب در سطح بین المللی است، لیکن بزرگترین قربانی خسارت ناشی از تحریم‌های نوعا فاقد مبنا است. بررسی‌ها نشان می‌دهند که اعمال تحریم‌ها علیه دولت‌ها به ویژه به بهانه نقض حقوق بشر، وضعیت حقوق بشر در این کشور‌ها را بدتر کرده است و حتی اگر بدون سوگیری گزارش‌های گزارشگران موضوعی از جمله گزارشگر بیماران خاص را ملاحظه کنند، مثلا فوت ۱۵ کودک پروانه‌ای در یک سال به دلیل تحریم‌های ضد بشری در یک فرایند عادلانه بین المللی باید تحریم کنندگان را مکلف به پاسخگویی و جبران خسارت کنند؛ لذا در این شرایط تحریم‌های اقتصادی که در درون آن، بی شک حتی تحریم‌های دارویی وجود دارد، به نوعی سوءاستفاده از یکی از مهم‌ترین مفاهیم و وسایل سیاست بین‌المللی است و ملت ایران و تک تک شهروندان و غیر نظامیان، با سلاح بی صدا و خاموش اروپا و آمریکا ناجوانمردانه و ناعادلانه مجازات می‌شوند.

 بررسی تاریخچه و روند تحریم‌های اعمال شده از سوی کشور‌های غربی، حکایت از شکست رویکرد آنها مبنی بر وادار کردن کشور‌های هدف و به ویژه جمهوری اسلامی ایران به تسلیم است، اما دلیل اصرار مدعیان غربی براعمال تحریم و نقض حقوق بشر مردم چیست؟ به نظر می‌رسد ایران و همه مردمانش هدف است، با جمهوری اسلامی یا بی جمهوری اسلامی، آنها با تحریم جنگ را محدود نکردند، آنها جنگ را در همه شئون زندگی مردم گسترش دادند.

انتهای پیام/