تجارت برده بین اقیانوس اطلس، بخشی از تجارت جهانی برده بود که بین ۱۰ تا ۱۲ میلیون آفریقایی به بردگی گرفته شده را از قرن ۱۶ تا ۱۹ از طریق اقیانوس اطلس به قاره آمریکا منتقل کرد. 

این دومین مرحله از ۳ مرحله تجارت به اصطلاح مثلثی بود که در آن اسلحه، منسوجات و نوشیدنی از اروپا به آفریقا حمل می‌شد، مردم از آفریقا به قاره آمریکا به بردگی می‌رفتند و شکر و قهوه از قاره آمریکا به اروپا برده می‌شد.

کشتی‌های پرتغالی در دهه ۱۴۸۰ آفریقایی‌ها را برای استفاده به‌عنوان کارگران برده در مزارع شکر در جزایر کیپ‌ورد و مادیرا در شرق اقیانوس اطلس حمل می‌کردند. اسپانیایی‌ها آفریقایی‌های به بردگی گرقته‌شده را پس از سال ۱۵۰۲ به کارائیب بردند، اما بازرگانان پرتغالی به‌مدت یک قرن و نیم دیگر بر تجارت برده ماوراء اقیانوس اطلس تسلط داشتند و از پایگاه‌های خود در منطقه کنگو-آنگولا در امتداد ساحل غربی آفریقا فعالیت می‌کردند. 

هلندی‌ها در بخش‌هایی از دهه ۱۶۰۰ به اصلی‌ترین تاجران افراد به بردگی گرفته‌شده تبدیل شدند و در قرن بعد بازرگانان انگلیسی و فرانسوی حدود نیمی از تجارت برده در اقیانوس اطلس را کنترل کردند و درصد زیادی از محموله‌های انسانی خود را از منطقه غرب آفریقا بین رودخانه‌های سنگال و نیجر عبور دادند. 

در سال ۱۷۱۳ قراردادی بین اسپانیا و انگلیس به انگلیسی‌ها انحصار تجارت افراد برده با مستعمره‌های اسپانیا را اعطا کرد. انگلیس تحت این قرارداد حق داشت به‌مدت ۳۰ سال سالانه ۴ هزار و ۸۰۰ آفریقایی به بردگی گرفته‌شده را به این مستعمره‌ها عرضه کند. قرارداد این عرضه به شرکت دریای جنوبی واگذار شد که ملکه انگلیس ۲۲.۵ درصد از سهام آن را در اختیار داشت.

احتمالا پیش از سال ۱۶۰۰ بیش از چندصدهزار آفریقایی به قاره آمریکا برده نشده بودند. با این حال، در قرن هفدهم و با رشد مزارع شکر در دریای کارائیب و مزارع تنباکو در منطقه چساپیک در آمریکای شمالی، تقاضا برای برده‌ها به‌شدت افزایش یافت. بیشترین تعداد افراد برده در طول قرن هجدهم به قاره آمریکا منتقل شدند؛ براساس تخمین مورخان، حدود سه‌پنجم از حجم کل تجارت برده در اقیانوس اطلس در قرن ۱۸ صورت گرفت. 

تجارت برده اثر‌های مخربی در آفریقا داشت. انگیزه‌های اقتصادی برای جنگ‌سالاران و قبایل برای شرکت در تجارت برده‌ها، فضای بی‌قانونی و خشونت را ترویج می‌کرد. کاهش جمعیت و ترس مداوم از اسارت، توسعه اقتصادی و کشاورزی را در بسیاری از مناطق غربی آفریقا تقریبا غیرممکن کرد. 

همچنین درصد زیادی از افرادی که به اسارت گرفته شدند، زنان در سنین باروری و مردان جوانی بودند که معمولا تشکیل خانواده می‌دادند. 

• بیشتر بخوانید: 
• برده‌داری مدرن؛ توهینی آشکار به حقوق اساسی بشر 
• جابجایی گور‌های بی‌نشان سیاه‌پوستان
• شکست انگلیس در مبارزه با برده‌داری مدرن

مورخان درباره ماهیت و گستردگی عاملیت اروپایی و آفریقایی در به اسارت گرفتن واقعی کسانی که به بردگی گرفته شده بودند، بحث کرده‌اند. پرتغالی‌ها در سال‌های اولیه تجارت برده در اقیانوس اطلس، عموما آفریقایی‌هایی را خریداری می‌کردند که درطول جنگ‌های قبیله‌ای به اسارت گرفته شده بودند. 

با افزایش تقاضا برای افراد به بردگی گرفته‌شده، پرتغالی‌ها شروع به ورود به داخل آفریقا برای اسیر کردن اجباری مردم این قاره کردند. از آنجایی که سایر اروپایی‌ها درگیر تجارت برده شدند، عموما در ساحل ماندند و اسیران را از آفریقایی‌هایی که آنها را از داخل کشور منتقل کرده بودند، خریداری کردند. پس از به اسارت گرفته شدن، آفریقایی‌ها پیاده به ساحل منتقل می‌شدند، سفری که می‌توانست ۳۰۰ مایل (۴۸۵ کیلومتر) باشد. 

به‌طور معمول، ۲ اسیر از مچ پا به زنجیر بسته می‌شدند و ستون‌هایی از اسیران با طناب‌هایی به دور گردنشان بسته می‌شدند. تخمین زده می‌شود که ۱۰ تا ۱۵ درصد از اسیران در راه رسیدن به ساحل جان خود را از دست دادند.

گذرگاه اقیانوس اطلس یا گذرگاه میانی، معمولا به برزیل یا جزیره‌ای در دریای کارائیب منتقل می‌شدند که به‌خاطر شرایط وخیم و غیربهداشتی بیش از حد در کشتی‌های حامل برده‌ها معروف بود؛ صد‌ها آفریقایی برای سفری به مسافت ۵ هزار مایل طی چند هفته در طبقه‌های زیر عرشه بسته می‌شدند. 

آنها معمولا به هم با زنجیر شده و معمولا سقف‌های با ارتفاع کم در طبقه‌های زیرین عرشه به آنها اجازه نمی‌داد که صاف بنشینند. گرما غیر قابل تحمل بود و سطح اکسیژن آنقدر کم بود که شمع‌ها نمی‌سوختند. از آنجایی که خدمه از شورش می‌ترسیدند، آفریقایی‌ها فقط برای چند ساعت در روز اجازه داشتند در عرشه‌های بالایی حضور داشته باشند. مورخان تخمین می‌زنند که بین ۱۵ تا ۲۵ درصد از آفریقایی‌های به بردگی گرفته‌شده عازم قاره آمریکا در کشتی‌ها جان خود را از دست دادند. نرخ مرگ‌و‌میر که به‌طور مستقیم با طول سفر متناسب بود، کاهش یافت، زیرا زمان سفر بین آغاز قرن شانزدهم تا پایان قرن نوزدهم به میزان قابل توجهی کاهش یافت. 

قساوت و سوءاستفاده جنسی از اسیران برده شده بسیار گسترده بود. در یک حادثه بدنام در کشتی حامل برده‌ها به نام زونگ در سال ۱۷۸۱، زمانی که هم آفریقایی‌ها و هم اعضای خدمه براثر یک بیماری عفونی جان خود را از دست می‌دادند، فردی به نام لوک کالینگوود به بهانه جلوگیری از گسترش بیماری، دستور داد بیش از ۱۳۰ آفریقایی را به دریا بیندازند. 

انتهای پیام/