الهام عابدینی، پژوهشگر روابط بین الملل و کارشناس میهمان موسسه صیانت از حقوق زنان طی یادداشتی به سلب حق حیات ساکنان غزه ازسوی رژیم صهیونیستی پرداخته است.

متن این یادداشت را در ادامه می‌خوانید:

هرکس حق دارد از حیات و آزادی و امنیت شخصی خویش برخوردار باشد؛ این جمله یکی از مواد اعلامیه حقوق بشر است.

«حق حیات» آنقدر بدیهی است که آدم فکرش را هم نمی‌کند، دقیقا در همین نقطه است که جنایت‌های این روز‌ها و سال‌ها علیه فلسطینیان قابل تعریف است.

رژیم صهیونیستی دقیقا «حیات» را هدف قرار داده و این حیات چیزی بسیار بیشتر از «نفس کشیدن» است.

دور جدید نسل‌کشی رژیم صهیونیستی علیه فلسطینیان در غزه از ۱۵ مهر سال گذشته تاکنون بیش از ۴۵ هزار شهید برجا گذاشته است.  

آن‌طور که در گزارش اخیر حقوق بشر سازمان ملل با بررسی حدود ۶ ماه آمده، ۷۰ درصد از این شهدا، زنان و کودکان هستند؛ ۴۴ درصد کودک که اغلب ۵ تا ۹ ساله هستند و ۲۶ درصد زن؛ همچنین ۸۰ درصد از کل قربانیان در مناطق کاملا مسکونی هدف حمله قرار گرفته‌اند.

اما این همه ماجرا نیست؛ ماجرا نه از ۷ اکتبر شروع شده و نه فقط محدود به کشتن است.

جیمی مک گلدریک، هماهنگ‌کننده کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل برای اراضی اشغالی فلسطین در سال ۲۰۱۹ از «بحران قطع عضو» صحبت کرده بود؛ ۱۲۰ نفر بر اثر اصابت گلوله‌های اسرائیلی ناچار به قطع عضو شدند که ۲۰ نفر از آنان کودک بودند.  

یوآو گالانت، وزیر جنگ سابق رژیم صهیونیستی در سال ۲۰۱۸ اذعان کرد که سیاست آنها این است که با هدف قرار دادنِ عامدانه پای معترضان و تظاهرات‌کنندگان فلسطینی، آمار کشته‌ها را کاهش دهند.

این در حالی است که همین موضوع سبب آمار بالای معلولیت و قطع پا شده است؛ در واقع تک‌‎تیراندازان صهیونیست به‎صورت تعمدی اندامی را هدف قرار می‌دهند که هرچند فرد زنده می‌ماند، اما به زعم آنان دیگر نمی‌تواند تهدیدی برای رژیم محسوب شود.

براساس گزارش سازمان ملل، ۵۶۵ مانع حرکتی شامل ۴۹ ایست بازرسی دائم، ۱۳۹ ایست بازرسی موقت، ۳۰۴ مورد مسدود کردن جاده و ۷۳ دیوار یا مانع جاده‌ای در کرانه باختری وجود دارد؛ این در حالی است که تمامی کرانه باختری حدود ۵ هزار و ۶۰۰ کیلومتر مربع است.

از این موارد مسدود بودن جاده‌ها و محدودیت‌های رفت‌وآمدی که بگذریم (که همین هم زمان رفت‎وآمد را بسیار افزایش می‌دهد) زمان انتظار پشت هرکدام از این ایست‌های بازرسی اصلا قابل پیش‌بینی نیست.

بسیاری از کشاورزان فلسطینی روزانه برای دسترسی به مزارع کشاورزی خودشان از حدود ۶۹ ایست بازرسی باید عبور کنند.

بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۵، ۶۷ مورد زایمان پشت همین صف انتظار برای عبور از ایست‌های بازرسی رژیم صهیونیستی ثبت شد که البته ۳۶ نوزاد مرده به دنیا آمدند.

در چنین شرایطی اصلا چطور می‌توان برای فردا برنامه‌ریزی کرد؛ اصلا از کجا معلوم که ناگهان رژیم تصمیم نگیرد مسیر جدیدی را مسدود کند یا ایست ‎بازرسی را بیش از معمول بسته نگه دارد.

• بیشتر بخوانید:
• آنروا درباره شرایط وخیم زمستانی در غزه هشدار داد
• درخواست گزارشگر سازمان ملل از پزشکان برای قطع روابط با رژیم صهیونیستی

گزارشی در سال ۲۰۱۶ منتشر شد درباره اینکه کشاورزان در غزه به دلیل پاشیدن بیش از حد آفت‌کش‌ها و علف‌کش‌ها بر مزارع ازسوی بالگرد‌های رژیم صهیونیستی، ۱۸۷ هکتار از محصولات‌شان را از دست دادند.

انسان فلسطینی نباید بتواند بر خودش متکی باشد و خودش را سیر کند. در مواردی اصلا جنگنده رژیم صهیونیستی بلند می‌شد تا فقط زیرساختی همچون تصفیه‌خانه آب و نیروگاه برق را در غزه هدف قرار دهد.

دیده‌بان حقوق بشر در سال ۲۰۱۷ نوشت: فلسطینیان در غزه روزانه حدود ۴ ساعت برق دارند، سال ۲۰۱۳ گزارشی از سوی «مؤسسه تحقیقات کاربردی–اورشلیم (ARIJ)» و «مرکز توسعه معان» به شورای حقوق بشر سازمان ملل تحویل داده شد درباره اینکه کنترل کامل رژیم صهیونیستی بر تمامی منابع آبی و محدودیت‌های اعمال‌شده بر توسعه زیرساخت‌ها از طریق سیستم‌های صدور مجوز و محاصره‌ها، دسترسی عادلانه فلسطینیان به منابع مشترک مانند سفره‌های زیرزمینی و رود اردن را سلب کرده است.

این اقدام‌‌ها منجر به مصرف آب بسیار پایین‌تر از استاندارد‌های سازمان بهداشت جهانی (WHO)، کمبود شدید آب در برخی مناطق، وابستگی بالا به آب تانکری گران‌قیمت و خطرهای بهداشتی ناشی از فاضلاب تصفیه‌نشده و آلودگی شده است.

در عین حال، شهرک‌های صهیونیست‌نشین به میزان بسیار بیشتری آب و زیرساخت‌های بهتر دسترسی دارند که بیانگر رویه‌های تبعیض‌آمیز (آپارتاید) است. این اقدام‌ها ناقض قوانین بین‌المللی، از جمله معاهده‌های حقوق بشری، کنوانسیون‌های ژنو و قطعنامه‌های سازمان ملل است.

سال ۲۰۲۰ هم گزارشی از سوی موسسه حقوق بشری بتسلیم منتشر شد که در آن آمده بود: بیش از ۲ میلیون نفر در غزه از کمبود آب رنج می‌برند و به آبی که به شدت آلوده و شور است، وابسته‌اند؛ آبی که برای آشامیدن یا مصارف خانگی مناسب نیست.

حدود ۹۶ درصد از آب مصرفی خانوار‌ها برابر استاندارد‌های جهانی، غیرقابل آشامیدن است، وضعیت با توجه زیرساخت‌های فرسوده و قطع مکرر برق بدتر شده است، به‌گونه‌ای که ساکنان مجبور به ذخیره آب در مخازن روی پشت‌بام‌ها یا خرید آب شیرین‌شده گران‌قیمت می‌شوند، که آن هم اغلب کیفیت پایینی دارد.

«بازداشت اداری»، پدیده‌ای است که فقط در سرزمین‌های اشغالی دیده می‌شود؛ رژیم صهیونیستی سال‌هاست با بازداشت اداری، هزاران فلسطینی را از چند ماه تا چندین سال در زندان نگه‌داشته است. در این نوع بازداشت هیچ‌گونه تفهیم اتهامی وجود ندارد و دادگاهی هم برگزار نمی‌شود. از همین رو هیچ مشخص نیست که این زندانی اصلا چه زمانی آزاد خواهد شد و چه سرنوشتی خواهد داشت.

موضوع نقض حقوق بشر در فلسطین ابعاد گسترده و مختلفی دارد؛ از کشتن و ترور گرفته تا سلب دسترسی فلسطینیان به نیاز‌های اولیه، چون آب و دارو.

اما این همه ماجرا نیست و باید در بستری بزرگ‌تر به آن نگاه کرد و آن هدف قرار دادن همه ابعاد حیات فلسطینیان است.

سناتور تام کاتنِ آمریکایی به دنبال تصویب قانونی است که در آن به جای استفاده از عبارت کرانه باختری از نام عبریِ «سامریه و جودا» برای آن منطقه استفاده شود. 

خود رژیم صهیونیستی هم سال‌هاست فعالانه به‌دنبال تغییر نام عربی همه شهر‌ها و مناطق فلسطین و ترویج نامی عبری برای آنان است، همچنین به‎دنبال ثبت غذا‌های اصیل آن منطقه به‎عنوان غذای سنتی «اسرائیل» است.

انسان فلسطینی نباید گذشته و تاریخی داشته باشد، زمان حال آن هم که با رنج و سختیِ آپارتاید و نقض حقوق اولیه سپری می‌شود و آینده‌ای هم نباید باشد.

مجموع این شرایط فقط ۲ سرنوشت برای انسان فلسطینی به دنبال دارد: مرگ، آنقدری که دیگر تمام شوند یا کوچ اجباری تا سرزمین فلسطین از فلسطینی‌ها خالی شود.

آنچه غافلگیرکننده است و با هیچ منطق ریاضی‌واری نمی‌خواند، ساخت راه سوم و راه همه‌ این ۷۶ سال است: مقاومت.

 انتهای پیام/