نوار غزه در ماه‌های اخیر بار دیگر شاهد موج تازه‌ای از خشونت بوده که رژیم صهیونیستی و با حمایت آشکار آمریکا هدایت می‌شود. 

این جنگ که با اقدام رژیم صهیونیستی در نقض یک‌جانبه آتش‌بس آغاز شد، نه تنها به کشتار جمعی غیرنظامیان، بمباران‌های بی‌رویه و محاصره کامل بشردوستانه منجر شده، بلکه خطر تشدید تنش در هر ۲ سطح منطقه‌ای و جهانی را افزایش داده است. 

در همین حال، اتحادیه اروپا (EU) که خود را مدافع نظم بین‌المللی و حقوق بشر معرفی می‌کند، رویکردی منفعلانه و خاموش را در پیش گرفته است. این اصرار بر انفعال نه تنها یک شکست اخلاقی و مایه شرمندگی اتحادیه اروپا بوده، بلکه از منظر منافع استراتژیک بلندمدت خود اروپا، کاملا غیرقابل دفاع است. 

رژیم صهیونیستی از اوایل سال ۲۰۲۵ بمباران گسترده غزه را ازسرگرفته و محاصره‌ای را اعمال کرده که دسترسی به غذا، آب، دارو و سوخت را قطع کرده و بار دیگر توجه بین‌المللی را به خود جلب کرده است.

تصمیم نتانیاهو برای نقض توافق آتش‌بس به صراحت مورد حمایت دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا بوده است. با این حال، شواهد نشان می‌دهد که این رژیم صهیونیستی بود که با تغییر مفاد توافق و امتناع از اجرای مرحله دوم، که مستلزم توقف کامل عملیات نظامی بود، آتش‌بس را به طور یک‌جانبه مختل کرد.

اظهارات تهدیدآمیز مقام‌های صهیونیست همراه با بمباران‌های عمدی در مواقع حساس، مانند صبح‌های ابتدایی ماه رمضان، ابعاد جنایتکارانه این سیاست‌ها را بیشتر آشکار می‌کند.

این اقدام‌ها نه‌تنها نقض آشکار حقوق بین‌الملل ازجمله کنوانسیون ژنو است، بلکه در تضاد کامل با احکام دیوان بین‌المللی دادگستری (ICJ) و دیوان کیفری بین‌المللی (ICC) قرار دارد. 

دیوان بین‌المللی دادگستری در ژانویه ۲۰۲۴ محتمل بودن نسل‌کشی در غزه را تایید کرد؛ در همین حال دیوان کیفری بین‌المللی حکم بازداشت نتانیاهو و یوآو گالانت، وزیر جنگ سابق او را صادر کرد. با این وجود، رژیم صهیونیستی این احکام را نادیده گرفته و به تشدید عملیات خود، ازجمله قطع برق تاسیسات نمک‌زدایی و ممانعت از کمک‌های بشردوستانه ادامه داده است. 

اتحادیه اروپا نیز با وجود تاکید مداوم بر تعهد خود به حقوق بشر و قوانین بین‌المللی، موضعی دوگانه و منفعلانه در پاسخ به این جنایت‌ها اتخاذ کرده است. 

بیانیه‌های شورای اروپا، ازجمله بیانیه مارس ۲۰۲۵ (اسفند/فروردین)، صرفا ابراز تاسف از فروپاشی آتش‌بس و تلفات غیرنظامیان بوده و با احتیاط از نام بردن رژیم صهیونیستی به‌عنوان عامل اصلی این جنایت‌ها اجتناب کرده است. در این بیانیه‌ها هیچ اشاره‌ای به نقش رژیم صهیونیستی در نقض یک‌جانبه آتش‌بس یا بمباران‌هایی که صد‌ها غیرنظامی را به شهادت رسانده، نشده است.

نهاد‌های حقوق بشری این رویکرد را به‌عنوان تلاشی شرم‌آور برای توجیه نسل‌کشی و جنایت‌های جنگی محکوم کرده و آن را نمونه‌ای از همدلی گزینشی اتحادیه اروپا با قربانیان فلسطینی خوانده است. 

با وجود اینکه اتحادیه اروپا اهرم قابل توجهی بر رژیم صهیونیستی دارد، این سکوت همچنان ادامه دارد. اتحادیه اروپا به‌عنوان بزرگترین شریک تجاری و سرمایه‌گذاری رژیم صهیونیستی، تامین‌کننده یک‌سوم تسلیحات آن و امضاکننده گسترده‌ترین توافقنامه همکاری با این رژیم، دارای ابزار‌های اقتصادی و سیاسی قدرتمندی است. 

• بیشتر بخوانید:
• وظایف و مسئولیت‌های جامعه بین‌المللی برای اجرای عدالت درباره جنگ غزه
• مارپیچ نتانیاهو برای فرار از مجازات

با این حال، عدم تمایل آشکار اتحادیه اروپا به استفاده از این ابزارها، پرسش‌های جدی را درمورد اراده سیاسی آن ایجاد می‌کند. به‌عنوان نمونه، کشور‌های عضو اتحادیه اروپا با وجود توصیه‌های دیوان بین‌المللی دادگستری برای توقف تجارت با شهرک‌های غیرقانونی رژیم صهیونیستی به چنین فعالیت‌هایی ادامه می‌دهند. علاوه بر این، کشور‌هایی مانند فرانسه و ایتالیا حتی با وجود حکم بازداشت دیوان کیفری بین‌المللی به نتانیاهو اجازه داده‌اند که از حریم هوایی آنها استفاده کند. 

پایگاه مدرن دیپلماسی نوشت: سکوت اروپا در برابر بحران غزه از نظر اخلاقی یک فاجعه است. ادعای اتحادیه اروپا مبنی بر حمایت از نظم بین‌المللی و حقوق بشر با این انفعال به‌شدت تضعیف شده است. این استاندارد دوگانه، که به‌وضوح در حمایت قاطع اتحادیه اروپا از اوکراین آشکار است، اما در مورد غزه آشکارا وجود ندارد، به اعتبار جهانی اروپا آسیب رسانده است. 

سازمان‌هایی حقوق بشری تاکید می‌کنند که این سکوت نه تنها به منزله نقض تعهد‌های اروپا براساس کنوانسیون نسل‌کشی و اساسنامه رم است، بلکه به‌طور ضمنی جنایت‌های جنگی را تسهیل می‌کند.

اتحادیه اروپا باید برای خروج از این بحران از انفعال به تعامل قاطع تغییر رویه دهد. 

نخست، تعلیق قرارداد همکاری با رژیم صهیونیستی و مشروط کردن ادامه آن به تبعیت این رژیم از قوانین بین‌المللی، نشانه قدرتمندی را ارسال می‌کند. 

دوم، ممنوعیت کامل واردات از شهرک‌های رژیم صهیونیستی (مطابق با احکام دیوان بین‌المللی دادگستری) گامی حیاتی در کاهش حمایت اقتصادی از اشغالگری خواهد بود. 

سوم، کشور‌های عضو اتحادیه اروپا باید صادرات تسلیحات به اراضی اشغالی را با توجه به استفاده از آنها در جنایت‌های جنگی متوقف کنند. 

سکوت ادامه‌دار اروپا در برابر خشونت‌های اخیر رژیم صهیونیستی در غزه، که با حمایت بی‌قیدوشرط آمریکا انجام شده، یک تناقض را آشکار می‌کند؛ اتحادیه‌ای که مدعی دفاع از حقوق بشر است در مقابل فاحش‌ترین نقض‌های این حقوق منفعل مانده است. 

زمان آن فرا رسیده که اتحادیه اروپا از اعلامیه‌های مبهم فراتر رفته و ارزش‌های ادعایی خود را با اقدام‌های سیاستی مشخص هماهنگ کند. تنها در این صورت است که اروپا می‌تواند نقش خود را به‌عنوان یک نیروی اخلاقی و استراتژیک در صحنه جهانی ایفا کند.

انتهای پیام/